Het is niet gek als je vaker het gevoel hebt het niet meer aan te kunnen. We maken allemaal zo veel mee in ons leventje en dan kan het gewoon op bepaalde momenten of dagelijks overweldigend voelen. Je weet niet meer hoe je verder moet en je bent het ook gewoon beu. En weet je? Ik ken het beu zijn. Ik ken het 'willen opgeven'. Maar zo was ik vroeger niet. Ik was juist een doorzetter!
Als je door zet, weet je dan hoe blij je kunt zijn? Als je bijvoorbeeld net als ik voor de tweede keer in een depressie zit, dat het je toch lukt om een klein beetje vooruit te kijken en jezelf in kan beelden dat je dan zegt: 'Ik heb 2 depressies gehad en ik heb ze overwonnen.' Hoe fijn zul je je dan voelen? Hoe goed zal het voelen als je niet meer zo vast zit in je eigen hoofd? Als je dalijk kunt zeggen: 'Ik heb op de grond van een diepe put gelegen, maar uiteindelijk ben ik er uit gekomen. Toen heb ik een schep gepakt en de put permanent dicht gegooid!'
Maar misschien denk je wel: 'Das leuk dat je dit nu zo zegt, maar je weet niet eens hoe ik me voel. Je weet niet eens wat ik mee maak en hoe zwaar het is.' Daar heb je helemaal gelijk in. Dat weet ik niet. Het enige wat ik probeer te doen, is je aan te moedigen om door te gaan. Ik heb ook op de grond van een diepe put gelegen. Ik ben er even uitgeklommen, maar ik viel er weer in. En het gaat met ups en downs. En met hulp. Hulp van mijn God en geloofsgenoten, mijn vrienden. En professionele hulp. Ik moet door! Ik wil hier door heen. Want dan kan ik zeggen: 'Ik heb op de grond van een diepe put gelegen, maar uiteindelijk ben ik er uitgekomen. Toen heb ik een schep gepakt en de put permanent dicht gegooid!'
PS. Ik heb een nieuw gedicht gepost met de titel 'I know'. Dat gedicht past goed bij deze blog.
Reactie plaatsen
Reacties